Blootgelegd

Voorlopig de laatste keer

Vandaag het zevende en laatste ziekenhuisbezoek, om het resterende laagje tape rond mijn rechterbeen kwijt te raken. Vanaf nu weer op eigen pezen staan!

Het werd het snelste bezoek in mijn geschiedenis: nadat ik de rolstoel netjes had afgeleverd bij de thuiszorgwinkel werd ik bij de gipskamer letterlijk opgewacht door een meester die stond te popelen om mij te ontdoen van tape. Kennelijk is het deze vakantieweek laagseizoen.

Zoals ik al eerder vermeld heb, is wat de dames en heren "tape" noemen eigenlijk een groot stuk leukoplast. Dat kan even prikken bij het verwijderen; maar een ferme ruk legde voor de tweede keer in zes weken mijn poot bloot. Een soortgelijk heuvellandschap als de vorige keer, iets minder geaccidenteerd misschien. Wond keurig dicht. Ook de chirurg die mij daarna even te woord stond, weer een nieuwe dame, vond het best en hoefde me niet nog een keer te zien. Sommige van de heuvels legde ze uit als resterend vocht, trekt vanzelf weg; een deel ook verklaarde ze als blijvend bindweefsel. Van mijn rechterenkel zal nooit meer iemand opgewonden raken, behalve littekenfetisjisten. Als dat alles is...

Al met al was ik binnen 20 minuten weer weg.

Ik voelde me de afgelopen dagen eigenlijk al prima: de rolstoel heb ik de afgelopen twee weken sowieso niet meer aangeraakt, lopen met en ook zonder krukken gaat steeds beter, ik zit regelmatig op de hometrainer, en langzaam kan ik ook weer een beetje op mijn tenen staan. Allemaal oefeningen om de spieren weer op oorlogssterkte te krijgen, verbazend wat twee weken gips teweeg brengt. Vermoedelijk moet ik ook mijn ambities als spitzendanser opgeven; maar zelfs die beperking denk ik te zullen overleven.

Straks heb ik een afspraak bij de fysiotherapeut. Voorspelling van wat hij gaat zeggen:

Stiekeme hoop

• Prima die spieroefeningen, vooral zo doorgaan
• Daarnaast rekoefeningen voor de pees
• Let bij het lopen op het goed afwikkelen van de voet
• Probeer maar weer een klein stukje te fietsen
• Houd er rekening mee dat het toch nog wel een flink aantal weken duurt voordat je de oude bent

Héél stiekem hoop ik toch nog op een (korte) etappe in de Batavierenrace, eind april...

Hallo hometrainer

Ik ben er nu achter: de gipskamer is de controlekamer van het ziekenhuis. De gipsmeesters en -meesteressen, verhuld in hun karikaturale witte jas, bepalen of er chirurgen of andere hulpjes komen opdraven, die dan hun zegje mogen zeggen en zich daarna schielijk weer terugtrekken.

Ik werd ditmaal behandeld door een meesteres (tja, met Fifty Shades of Grey net in de bioscoop is die open deur té uitnodigend). Alle wikkels en pleisters gingen er af: spannend! Maar niet gevreesd: ze vond het een "mooie wond". Ik trouwens ook wel, al vond ik het been zelf niet zo mooi: het vertoonde wat vreemde bulten en deuken, alsof het vier weken lang in gips en tape gezwachteld was geweest. Ga maar na: één nacht slapen op een dubbelgevouwen laken geeft soms al merkwaardige patronen. Omdat er nog een spoedgevalletje armgips tussendoor kwam kreeg het been tien minuten de kans weer bij te trekken, en in die periode kwam het al weer aardig in vorm. Er kwam nog wel weer nieuw laagje tape omheen, met een iets lossere kunstmatige achillespees.

Hallo, hometrainer!

Een klein knoopje in een hechting aan het uiteinde heeft me misschien wel meer ongemak bezorgd dan die hele achillespees. In ieder geval heb ik nu expliciet toestemming (van de meesteres, bevestigd door de even opdagende chirurg) alle rek-, trek- en strek-oefeningen te doen die mijn been aankan, tot de pijngrens. Ik ben trouwens vergeten te vragen naar de definitie van "pijngrens": ik zou gedacht hebben dat het de grens is waarboven pijn ondraaglijk wordt, maar ik vermoed dat in dit verband de grens bedoeld wordt waarboven iets pijn begint te doen. Tenzij we toch in een Grey-scenario zitten natuurlijk.

Tot ziens rolstoel; hallo hometrainer! Mijn trouwe ouwe schoudertas, die voor de duur van het rolstoeltijdperk de plaats van de rugzak had ingenomen, mag weer naar zolder; dit keer definitief, want ik heb gezien dat de bodem ook loslaat. Weggooien zou een optie zijn, maar zoiets doe je toch niet na zoveel jaren trouwe dienst?

Ouwe trouwe,  nu definitief afgedankte tas

Mijn voorzichtige vraag naar de mogelijkheid van autorijden resulteerde in een onverwacht antwoord dat misschien verwacht had moeten zijn: namelijk dat dat verzekeringstechnisch niet aan te raden was. Doorvragen naar de medische (in tegenstelling tot juridische) (on)wenselijkheid van de bewegingen die de rechtervoet moet maken - indrukken gas- en rempedaal, bewegen van voet van het ene naar het andere pedaal - veranderde de aard van het antwoord niet. Ter verheldering werd nog het scenario voorgespiegeld waarin ik net mijn wekelijkse botsing had meegemaakt en er vervolgens krukken in mijn auto werden zouden worden waargenomen. Kortom, zoals Floris opmerkte: autorijden geen bezwaar, maar laat de krukken dan ook thuis...

Samenvattend: Het leven is weer één groot feest! Ik ben gemotoriseerd, en het eerste stadium van fietsen is ook weer aangebroken. Voordat je het weet loop ik weer marathons. O wacht, dat was Herman. Nou ja, Batavierenraces dan.

De balans opgemaakt

Morgen weer een gang naar het ziekenhuis. Ik ben heel benieuwd voor welke verrassingen ik nu weer kom te staan. In ieder geval wordt de operatiewond voor het eerst sinds vier weken ontbloot, dus een zeker uur-der-waarheidgevoel kan ik niet ontkennen.

Het feit dat ik een week lang niets geschreven heb is een goed teken. Ik eindigde de laatste keer op een positieve noot, en die klinkt nog na. Weliswaar merkte ik na mijn eerste onderwijsdag, met 3x2 contacturen, dat ik wat teveel van mijn onderstel gevraagd had, maar door die schade wijs geworden heb ik daarna hééél voorzichtig gedaan: alle afstanden >10m per kruk of stoel, een of twee dagen per week thuis - achter de computer, dat wel. Officieel ben ik 50% ziek (dat moet ik volgende week aan de bedrijfsarts gaan uitleggen) maar in de praktijk zit ik op zo goed als 100%, zeker in aanmerking genomen dat alle verplaatsingen een lage maximumsnelheid hebben.

Nu er hoop is dat ik vanaf morgen actiever aan oefeningen en dus herstel kan gaan werken is het een goed moment de balans op te maken. Wat heb ik geleerd de afgelopen vier weken?

• Na de eerste week ben ik snel gewend aan mijn beperkte actieradius, en aan het feit dat ik tijdig vervoer moet regelen voor alle langere afstanden. Het helpt natuurlijk dat ik weet dat het allemaal maar tijdelijk is. Ik zal het kunnen fietsen meer waarderen dan ooit tevoren.

• Elke dag een paar honderd meter met een rolstoel houdt je aardig fit. Armspieren worden merkbaar sterker. Vorige week wel spierpijn in mijn ribbenkast, door rolstoel of krukken weet ik niet. Dat is niet prettig: hoesten, niezen en ook lachen zijn nogal pijnlijk, en het gaat minder snel over dan normale spierpijn. Gelukkig was ik niet verkouden. Of ik minder vaak gelachen heb weet ik niet zeker, maar wel korter.

• Aan Arend in een rolstoel is nog niemand gewend: ikzelf niet, maar mijn collega's ook niet. Het voelt alsof ik een toneelspel speel, en ik merk om me heen ook een zekere mate van amusement. Misschien ga ik te snel om serieus gehandicapt te zijn: op een vlakke ondergrond en over een niet al te lange afstand haal ik een hoger dan looptempo, en ik probeer in bochten de optimale lijn te volgen om geen snelheid te verliezen. Ik heb inmiddels ook een aardige deurentechniek ontwikkeld. Zo ontleen je nog een beetje plezier aan een noodzakelijk kwaad.

• Op krukken kom je overal, en er bestaan meer liften dan je beseft als je ze niet nodig hebt. Het is wel wat zoeken hier en daar, maar bijvoorbeeld Cinema Hengelo en ook Concordia in Enschede, een oud, smal en hoog pand, hebben een lift. Als je echt aan een rolstoel gekluisterd bent wordt het een stuk minder, want de lift in Concordia bijvoorbeeld brengt je wel naar de kelderverdieping met de toiletten, maar aldaar zijn er alsnog een paar treetjes te nemen.

• Geholpen worden is niet eenvoudig. Steven neemt me nog steeds elke dag dat ik naar de UT ga mee, dat waardeer ik bijzonder. Af en toe duwt hij me, want de route van auto naar gebouw is niet doorgaand vlak of goed bestraat; maar ik rol liever mezelf. Ook anderen zijn hulpbereid, maar behalve deuren openhouden zijn er niet zoveel soorten hulp waarop ik echt zit te wachten. Het vergt een zekere hoeveelheid tact om de juiste houding en reactie te vinden. Tact is niet mijn sterkste kant. Kortom, ik leer een heleboel!

Hobbelen

Tape

Wat een opluchting! Wat een vrijheid! Gaat dat niet te snel?

Ziehier in een notedop en in volgorde mijn reacties op mijn veranderde beenomstandigheden. Het tape, een soort enorme leukoplast om mijn kuit en enkel, belemmert me bijna niet in mijn bewegingsvrijheid, zeker vergeleken met het rigide gips. Ik kan naar hartelust rekken, strekken en draaien. Alleen de beweging van de voet omhoog (hoek voet/scheenbeen < 90 graden) wordt tegengehouden door de "kunstmatige achillespees", die me dus beschermt tegen al te grote belasting van de gehechte echte.

Al snel bleek dat niets in mijn rechterbeen protesteerde tegen het dragen van mijn gewicht. Eerst heel voorzichtig natuurlijk, maar daarna met wat meer vertrouwen: per slot van rekening is er met het bot niets gebeurd, geen reden dus dat de draagkracht verminderd zou zijn. Alleen de spiertjes zijn ernstig verslapt, door die tweeëneenhalve week gipsomhulde ijdelheid. Zet terwijl je op een gewone stoel zit je voet plat op de grond, en duw je hiel dan omhoog: normaal een eitje, maar nu even niet - tjonge, wat is zo'n been eigenlijk zwaar!

Weg met die krukken!

Op staan volgt lopen. Niet wat je noemt een normale tred, want de voet afwikkelen is er zonder spieren niet bij, maar vijf of tien meter hobbelen is geen probleem. Na een dag ook zonder krukken: en zie, binnenshuis kan ik plotseling weer gaan en staan, en dingen in mijn handen meenemen. Luxe!

Na een weekend lang van de herwonnen vrijheid genoten te hebben bekroop me de twijfel: ben ik nu niet aan het doordraven? Als ik zo doorga zit ik volgende week weer op de fiets. Die tape moet er nog anderhalve week om blijven zitten, dat zal toch niet voor niets zijn? Brochures op het alwetende internet, van ziekenhuizen die wél aan voorlichting doen en van gespecialiseerde fysiopraktijken, reppen zonder uitzondering van na een week of vier weer langzaamaan beginnen met trainen: geen woord over krukloos hobbelen of zelfopgelegde spieroefeningen vóór die tijd. Aan de andere kant: ik kom ook steeds termen tegen als "tot de pijngrens" en "au is ho", maar vrijwel niets van wat ik probeer doet maar het kleinste beetje pijn. Ben ik eigenlijk wel geopereerd?

Maandag daarom maar weer de fysiotherapeut gebeld die ik vorige week ook al even bezocht heb, toen nog in het gips. Uitkomst: volgens hem kan het geen kwaad om bewegingen waarbij ik niets forceer en geen pijn voel te blijven oefenen. Zaak is vooral geen risico te nemen: als ik uit balans raak moet ik me niet met m'n rechterbeen proberen op te vangen. Voorzichtig thuis een paar stapjes oké, maar langere afstanden voorlopig op krukken (steunen op been geen bezwaar) of rolstoel.