Hallo hometrainer

Ik ben er nu achter: de gipskamer is de controlekamer van het ziekenhuis. De gipsmeesters en -meesteressen, verhuld in hun karikaturale witte jas, bepalen of er chirurgen of andere hulpjes komen opdraven, die dan hun zegje mogen zeggen en zich daarna schielijk weer terugtrekken.

Ik werd ditmaal behandeld door een meesteres (tja, met Fifty Shades of Grey net in de bioscoop is die open deur té uitnodigend). Alle wikkels en pleisters gingen er af: spannend! Maar niet gevreesd: ze vond het een "mooie wond". Ik trouwens ook wel, al vond ik het been zelf niet zo mooi: het vertoonde wat vreemde bulten en deuken, alsof het vier weken lang in gips en tape gezwachteld was geweest. Ga maar na: één nacht slapen op een dubbelgevouwen laken geeft soms al merkwaardige patronen. Omdat er nog een spoedgevalletje armgips tussendoor kwam kreeg het been tien minuten de kans weer bij te trekken, en in die periode kwam het al weer aardig in vorm. Er kwam nog wel weer nieuw laagje tape omheen, met een iets lossere kunstmatige achillespees.

Hallo, hometrainer!

Een klein knoopje in een hechting aan het uiteinde heeft me misschien wel meer ongemak bezorgd dan die hele achillespees. In ieder geval heb ik nu expliciet toestemming (van de meesteres, bevestigd door de even opdagende chirurg) alle rek-, trek- en strek-oefeningen te doen die mijn been aankan, tot de pijngrens. Ik ben trouwens vergeten te vragen naar de definitie van "pijngrens": ik zou gedacht hebben dat het de grens is waarboven pijn ondraaglijk wordt, maar ik vermoed dat in dit verband de grens bedoeld wordt waarboven iets pijn begint te doen. Tenzij we toch in een Grey-scenario zitten natuurlijk.

Tot ziens rolstoel; hallo hometrainer! Mijn trouwe ouwe schoudertas, die voor de duur van het rolstoeltijdperk de plaats van de rugzak had ingenomen, mag weer naar zolder; dit keer definitief, want ik heb gezien dat de bodem ook loslaat. Weggooien zou een optie zijn, maar zoiets doe je toch niet na zoveel jaren trouwe dienst?

Ouwe trouwe,  nu definitief afgedankte tas

Mijn voorzichtige vraag naar de mogelijkheid van autorijden resulteerde in een onverwacht antwoord dat misschien verwacht had moeten zijn: namelijk dat dat verzekeringstechnisch niet aan te raden was. Doorvragen naar de medische (in tegenstelling tot juridische) (on)wenselijkheid van de bewegingen die de rechtervoet moet maken - indrukken gas- en rempedaal, bewegen van voet van het ene naar het andere pedaal - veranderde de aard van het antwoord niet. Ter verheldering werd nog het scenario voorgespiegeld waarin ik net mijn wekelijkse botsing had meegemaakt en er vervolgens krukken in mijn auto werden zouden worden waargenomen. Kortom, zoals Floris opmerkte: autorijden geen bezwaar, maar laat de krukken dan ook thuis...

Samenvattend: Het leven is weer één groot feest! Ik ben gemotoriseerd, en het eerste stadium van fietsen is ook weer aangebroken. Voordat je het weet loop ik weer marathons. O wacht, dat was Herman. Nou ja, Batavierenraces dan.