Hobbelen

Tape

Wat een opluchting! Wat een vrijheid! Gaat dat niet te snel?

Ziehier in een notedop en in volgorde mijn reacties op mijn veranderde beenomstandigheden. Het tape, een soort enorme leukoplast om mijn kuit en enkel, belemmert me bijna niet in mijn bewegingsvrijheid, zeker vergeleken met het rigide gips. Ik kan naar hartelust rekken, strekken en draaien. Alleen de beweging van de voet omhoog (hoek voet/scheenbeen < 90 graden) wordt tegengehouden door de "kunstmatige achillespees", die me dus beschermt tegen al te grote belasting van de gehechte echte.

Al snel bleek dat niets in mijn rechterbeen protesteerde tegen het dragen van mijn gewicht. Eerst heel voorzichtig natuurlijk, maar daarna met wat meer vertrouwen: per slot van rekening is er met het bot niets gebeurd, geen reden dus dat de draagkracht verminderd zou zijn. Alleen de spiertjes zijn ernstig verslapt, door die tweeëneenhalve week gipsomhulde ijdelheid. Zet terwijl je op een gewone stoel zit je voet plat op de grond, en duw je hiel dan omhoog: normaal een eitje, maar nu even niet - tjonge, wat is zo'n been eigenlijk zwaar!

Weg met die krukken!

Op staan volgt lopen. Niet wat je noemt een normale tred, want de voet afwikkelen is er zonder spieren niet bij, maar vijf of tien meter hobbelen is geen probleem. Na een dag ook zonder krukken: en zie, binnenshuis kan ik plotseling weer gaan en staan, en dingen in mijn handen meenemen. Luxe!

Na een weekend lang van de herwonnen vrijheid genoten te hebben bekroop me de twijfel: ben ik nu niet aan het doordraven? Als ik zo doorga zit ik volgende week weer op de fiets. Die tape moet er nog anderhalve week om blijven zitten, dat zal toch niet voor niets zijn? Brochures op het alwetende internet, van ziekenhuizen die wél aan voorlichting doen en van gespecialiseerde fysiopraktijken, reppen zonder uitzondering van na een week of vier weer langzaamaan beginnen met trainen: geen woord over krukloos hobbelen of zelfopgelegde spieroefeningen vóór die tijd. Aan de andere kant: ik kom ook steeds termen tegen als "tot de pijngrens" en "au is ho", maar vrijwel niets van wat ik probeer doet maar het kleinste beetje pijn. Ben ik eigenlijk wel geopereerd?

Maandag daarom maar weer de fysiotherapeut gebeld die ik vorige week ook al even bezocht heb, toen nog in het gips. Uitkomst: volgens hem kan het geen kwaad om bewegingen waarbij ik niets forceer en geen pijn voel te blijven oefenen. Zaak is vooral geen risico te nemen: als ik uit balans raak moet ik me niet met m'n rechterbeen proberen op te vangen. Voorzichtig thuis een paar stapjes oké, maar langere afstanden voorlopig op krukken (steunen op been geen bezwaar) of rolstoel.