De snellervoetige

Vandaag was het dan zover: de ingegipste patiënt is getransformeerd in een ingetapete patiënt! Een kleine stap voor de mensheid, een aanzienlijke stap voor mij.

Voordat ik vastleg hoe men zoiets in Hengelo aanpakt moet ik nog even het verhaal van het zielige handje afmaken. Een achteraf overbodig elektronisch consult bij de huisarts (die anders dan een groot deel van de medische stand wél het digitale tijdperk omarmd heeft) bevestigde dat een klacht zoals die aan mijn rechterhand hoogstwaarschijnlijk aan overbelasting door krukken te wijten was, en dat ik daarmee bij een fysiotherapeut aan het juiste adres zou zijn. Snel dus een afspraak gemaakt, bij een praktijk die in principe op rolbare afstand ligt. Helaas liet het weer niet toe dat daadwerkelijk uit te proberen.

Traplopen met krukken. Grote vraag: waar is die andere kruk?

Zoals zo vaak in dit soort gevallen was de klacht al sterk verminderd tegen de tijd dat ik bij de expert in kwestie beland was. Afspraak toch maar laten doorgaan: een mooie gelegenheid om wat meer aanwijzingen over krukkengebruik in het algemeen te verzamelen, en me voor te bereiden op Het Grote Gipsverwijderen. De krukken staan niet te hoog (zoals ik misschien dacht), en ik heb een nieuwe techniek voor traplopen geleerd. Verder was de boodschap dat ik vooral niet teveel haast moet hebben ("Moet ik u afremmen of motiveren? Afremmen? Ja, dat dacht ik al") want in pezen zit nu eenmaal niet zoveel rek, al wil je nog zo graag.

Voor vandaag stonden achtereenvolgens een bezoek aan de gipskamer en een bezoek aan de afdeling chirurgie op het programma. De gipsmeester die het gips verwijderde was dezelfde als degene die het vorige week verwijdde, al bleek dat niet meer in zijn geheugen te zitten. (Wie ben ik om daarop kritiek te hebben...) Mijn been kwam er optisch ongehavend uit, maar aangezien de wondbedekkende pleister bleef zitten ("die gaat er over twee weken af") weet ik nog niet of het herstel daarvan voorspoedig verloopt. Nou ja, ik voel er hoegenaamd niets aan, dus het zal wel goed wezen. Een rektest ontlokte de meester de opmerking dat de enkel al best een eind kon buigen. Dat is in ieder geval uitstekend nieuws.

Achillespees van tape

Tot mijn verbazing kreeg ik vervolgens de vraag of er weer gips omheen moest, of toch liever tape. Mijn voorkeur was duidelijk genoeg, maar dat de keus aan mij was kwam me nogal bizar voor. Wat voor basis heb ik nu om zo'n afweging te maken? Alleen mijn eigen mobiliteit. Tape dus. Er werd een kunstwerk om mijn been heen gefabriceerd bestaande uit wat de goede man een "kunstmatige achillespees" noemde - zie foto. Een enorme opluchting - zoveel meer vrijheidsgraden! Ik vroeg me wel af wat mijn tweede bezoekje, aan de chirurg, nu eigenlijk nog moest opleveren, aangezien er nu toch weinig meer te inspecteren viel. Die vraag werd onmiddellijk daarop ook door de kunstenaar in kwestie gesteld: hij suggereerde dat ik dat ook wel over kon slaan, en gewoon over twee weken bij hem zou kunnen terugkomen.

Alweer een keuze waarop ik niet was voorbereid! Het idee dat je bij een specialist zou wegblijven omdat een andere heelmeester dat suggereert was voor mij nieuw. Het leek me op z'n minst onbeleefd. Mijn informatiehonger gaf de doorslag: wat mag en kan ik nu in mijn nieuwe toestand? Met het gips was dat duidelijk: ik mocht alles dat ik kon (en dat was niet veel). Nu kan ik weer bewegen en rekken wat ik wil, maar de opmerking van de fysiotherapeut indachtig zal er toch wel een grens zitten aan wat verstandig is.

Het kán wel!

Om een toch al lang verhaal kort te houden: na de lunchpauze sprak ik een vertegenwoordiger van de afdeling chirurgie (volgens mij niet een van de chirurgen zelf, maar de hiërachieën in een ziekenhuis zijn complex en worden zelden uitgelegd). Ook hij trok het nut van de afspraak in twijfel, en moedigde me aan vooral zelf uit te proberen wat ik nu wel en niet kon. Niet helemaal de vezelrijke informatiemaaltijd waarop ik had gehoopt; maar dat zullen we dus maar doen. Ik ben benieuwd hoe lang het kunstwerk van tape bestand zal blijken tegen mijn experimenteerdrift. Misschien dat ze toch maar zo'n skischoen uit de kast trekken als ik hier volgende week terugkom met een gescheurde kunstmatige achillespees.

Mijn project voor komend weekend: op de bal van mijn rechtervoet proberen te lopen. Volgens mij moet dat kunnen: ik train dan alleen spieren en belast de pees niet. Daarna maak ik wel weer een afspraak met "mijn" fysiotherapeut. Zelfredzaamheid is het devies. Over twee weken weer naar het ziekenhuis: opnieuw een combi gipskamer/chirurgie, ditmaal zonder lunchpauze ertussen en hopelijk met een zinvolle rol voor alle partijen.