Hoe plan je een operatie?

Zó standaard...

Het fileverkeer op de grauwe maandagochtend noopte niet echt tot vrolijkheid, maar gelukkig had men op het ziekenhuis een klucht in petto.

Het afsprakenbureau, waar wij ons moesten melden, heet voluit "Servicebureau Opname en Anesthesie" (O.16) en dient men dus op de web site en informatiezuilen te zoeken onder de S. Maar je kunt het natuurlijk ook vragen. Aldaar aangekomen, ik in een karretje geduwd door Elise omdat dit toch wat verder was dan de 20 meter die mijn krukken me comfortabel brengen, werden we vriendelijk aan de balie ontvangen en ingeroosterd om achtereenvolgens een doktorsassistente, een anesthesioloog en een professionele operatie-inplanster te spreken te krijgen. En o ja: vult u deze vragenlijst maar in.

Ternauwernood aan de eerste vraag begonnen ("Bent u ergens allergisch voor?") ging de eerste deur al open, waarachter een keurig gepermanente middelbare dame diezelfde vragenlijst met ons doornam en op een webformulier invulde. De operatie, wist ze ons te vertellen, zou waarschijnlijk donderdag plaatsvinden; wij zouden nog gebeld worden over de tijd waarop ik me dan moest melden.

Rechts: zoeken naar peesresten...

De anesthesiologe, een jonge vrouw van buitenlandse origine, ging voor de goede orde nog maar eens alle vragen langs (naam, geboortedaum, aandoening, allergieën). Ook zij voorzag een donderdagse operatie, en vulde op een webformulier in dat ik de voorkeur gaf aan algehele narcose. Het was duidelijk dat dat niet de meest gebruikelijke keus was, maar als ze een uur lang in mijn kuit gaan zoeken naar peesresten ben ik daar liever niet bij. Een half jaar geleden is mijn andere kuit onder handen genomen om daar een spatader te verwijderen; de opmerkingen in de trant van "O, dat was nou niet de bedoeling" en "Deze zit wel heel erg vast" vond ik maar in beperkte mate humoristisch.

De laatste deur, die bijna meteen na het verlaten van het anesthesiologenkantoortje voor ons opende, gaf toegang tot een derde dame, wier functie was ons te vertellen (na mijn naam, geboortedatum en aandoening geverifieerd te hebben) dat de operatie donderdag zou plaatsvinden. Toen wij zeiden dat ons dat al gezegd was reageerde ze licht verbolgen - begrijpelijk, want haar bestaansrecht werd hierdoor flink aangetast. Temeer daar een grotere precisie ook hier niet bereikt werd: morgen worden we gebeld over de precieze tijd.

Ziehier hoe men in een modern ziekenhuis afspraken maakt! Een paar simpele vragen die ik gemakkelijk in een paar minuten zou kunnen beantwoorden houden maar liefst drie artsachtigen van de straat - de baliemedewerkster en de sowieso onbeperkt beschikbare tijd van de patiënt zelf nog buiten beschouwing gelaten. Ja, ik begrijp dat leeftijd en, laten we zeggen, cognitieve vaardigheden van de patiënt een rol spelen, maar efficiëntie lijkt geen belangrijk criterium te zijn geweest bij het opstellen van dit protocol. De reden voor het telkens opnieuw stellen van dezelfde vragen is waarschijnlijk een combinatie van de noodzaak tot verificatie (heb ik hier de juiste persoon voor me?), gewoonte (zo doe ik het al vijftien jaar), sociale behoefte (we moeten het toch érgens over hebben, heeft u misschien allergieën) en angst voor fouten (het staat wel zo in de computer, maar ik check het toch liever nog even). Al die oorzaken zouden worden weggenomen als dit door één persoon werd gedaan in plaats van drie. Is het misschien te moeilijk om personeel te vinden dat geacht mag worden daartoe in staat te zijn?

Het zou kunnen dat ik schromelijk onderschat hoe lastig het is uit een doorsneepatiënt de noodzakelijke informatie los te weken...