Ontvoet, gekrukt

Arend in niet-lieve modus

Wat je allemaal wel en niet kunt wanneer je alles op één been + krukken moet doen: het dringt maar langzaam door. Ik ben momenteel geen lieve man, ik wil bij voorkeur alles kunnen, maar ik kan niet alles - en dat frustreert.

Opstaan, wassen, aankleden: check. De trap is een uitdaging, stabiliteit is vereist: niet iets voor een (slaap)dronken kop. Gelukkig slaap ik goed, en de alkohol laten we voor de verandering maar eens een tijdje staan. Als ik hier lichter uitkom is dat winst uit een rotsituatie.

Douchen was gisteren nog geen daverend succes. Met mijn been in een vuilniszak en huishoudfolie om het af te plakken leek het heel wat, maar na afloop bleek de onderkant van het gips toch nat te zijn geworden, met als gevolg dat ik de hele slaapkamer, gang, trap en keukenvloer van een dun maar (toen het eenmaal droog was) goed zichtbaar wit laagje heb voorzien.

Brood smeren, koffie zetten: check. Maar nu: hoe komt dat belegde brood en die ingeschonken koffie naar een ontbijttafel? Daar ligt een oplossing niet direct op de loer: dingen horizontaal houden en vooral ook geleidelijk bewegen is er eigenlijk niet bij. Dat is dus ontbijt aan het aanrecht.

De vloer gegipst

Om mijn laptop ergens op te stellen moet-ie ook verplaatst worden, maar voor dat doeleinde heb ik een 20 jaar oude schoudertas van zolder gehaald (nou ja, dat heeft Elise gedaan): porteerbare dingen daarin, om de schouder, huppakee. Maar voor brood en koffie is dat niet zo'n fantastische oplossing.

Tenslotte: hoe ver kun je gaan? Vijftig meter blijft een hele hijs. Voor langere afstanden is er gelukkig de rolstoel (waarover later meer). Ik zie het positief: als ik hier met indrukwekkend gespierd bovenlichaam uitkom is ook dat winst!