Iets aan de hand?

Geen kant op

Ik schreef het al: de nieuwigheid is er een beetje af, het mag nu wel eens een keer voorbij zijn. Niemand hoeft me te vertellen hoe weinig realiteitszin uit die opmerking blijkt, of dat ik blij moet zijn dat het allemaal alleen maar een kwestie van tijd is, of dat ik gewoon even de tanden op elkaar moet zetten: ik weet het en vertel het mezelf voortdurend; maar aangezien ik hier een eerlijk verslag wil uitbrengen van wat me overkomt hoort daar ook bij dat ik momenteel een beetje in een dip zit.

Zaterdag sneeuwde het dikke vlokken, voor ons deel van het land de eerste keer deze winter. Het leverde een mooi plaatje op, zeker toen later op de dag de zon zich liet zien. Naar buiten starend drong stukje bij beetje het besef tot me door dat dit voor mij een absolute veroordeling tot thuiszitten inhield. Krukken in de sneeuw? No way, op een natte vloer dreigen ze al weg te glijden. Rolstoel in een sneeuwlaag van een paar centimeter? Ga toch weg, die wielen slippen al op linoleum. Zelfs in een auto stappen is al veel gevraagd, want ja, je moet toch op z'n minst bij die deur komen.

Voortbordurend

Nou goed, hopelijk leer ik op deze manier wat tolerantie voor (andere) mensen die niet helemaal gezond van lijf en leden zijn, en bij (naar mijn gevoel) het minste of geringste claimen dat ze geen stap meer buiten de deur zetten. Het kan dus écht niet. No kidding!

Een paar dagen binnen zitten is ook niet het eind van de wereld natuurlijk: met een boekje sla je je er wel doorheen, en Amazon was deze week zo vriendelijk me op aanvraag nog een paar duizend pagina's Neal Stephenson toe te sturen. Bovendien heb ik er een borduurwerk bijgepakt dat ik meer dan vijftien jaar geleden links heb neergelegd, en daarmee vergleden de uren snel genoeg. Borduren (net als andere vormen van knutselen) houdt het visuele deel van je hersenen intensief bezig terwijl het auditieve deel vrij is om indrukken op te doen: daardoor ontstaat het merkwaardige effect dat delen van het borduurwerk achteraf een heel sterke associatie oproepen met waar je naar luisterde op het moment van afmaken - op dezelfde manier als soms geuren een dergelijke associatie met zich meedragen.

Asymmetrische handvatten

Toch: aan het eind van het weekend was een andere sterke indruk dat mijn hele bestaan zich de afgelopen 50 uur heeft afgespeeld op nog geen 20 vierkante meter; en dat benauwt. Daarbij voegt zich nu een ander probleem: ik krijg op diverse manieren last van een te gefixeerde houding of onnatuurlijke bewegingen. Mijn been zou heel graag iets anders willen dan recht naar voren gestoken worden, en mijn rechterhand geeft onmiskenbare protesten tegen het al te vaak dragen van mijn halve gewicht. Vooral dat laatste baart me zorgen: ik moet waarschijnlijk nog een paar weken met die krukken voort, hoe moet dat nou als mijn hand niet meer mee wil werken? De handvatten zijn mooi naar mijn grip gebogen (ze zijn dan ook asymmetrisch, ik sta nogal eens te hannesen omdat ik links en rechts weer eens verwisseld heb), en leiden het grootste gewicht naar de hiel van de hand; daar komen de protesten vandaan. Doet behoorlijk pijn, ook bij andere handbewegingen, hoewel er niets aan te zien is.

Omdat ik daarnaast ook gewoon fysiek moe ben heb ik nu besloten me deze week voor 50% ziek te melden. De bedoeling is dat ik wat beter kan berusten in het feit dat ik zo weinig voor elkaar boks door formeel vast te leggen dat er gewoon niet meer in zit. De hoeveelheid werk die blijft liggen wordt er niet minder van, maar hopelijk wel mijn frustratie. Of het helpt weet ik niet; het valt in ieder geval te proberen. Wordt vervolgd!