Something old, something new, something sawn, something blue

Onpersoonlijk personenvervoer

Maandag de gipskamer opgezocht, om mijn been wat meer ruimte te geven. Ik kon er om 11:00 terecht, mooie tijd ook voor de chauffeuse, geen spitsverkeer (o hoe mis ik mijn fietsje, waarmee je ongeacht de tijd van de dag in 10 minuten naar de andere kant van Hengelo crost). Helaas was Elise in slechten doen (misselijk) zodat ik moest terugvallen op een wat onpersoonlijkere vorm van personenvervoer en om 10:30 een taxi liet voorrijden.

Gipskamer is een mooi omschrijvend woord: er kan geen twijfel aan bestaan wat daar gebeurt. Helaas heeft de kamer geen balie, zodat je voor een dichte deur staand, met een handgeschreven briefje "we zijn met een gast bezig" erop getaped, niet zo goed weet wat nu te doen. (Misschien stond er wel "patiënt" trouwens.) Indachtig het principe dat zowel gasten als patiënten onuitputtelijke bronnen geduld hebben (waar komt anders het Engelse woord "patience" vandaan) zette ik mij eerst maar eens in een belendende wachtkamer neder. Ook al zo'n woord dat niets te raden overlaat. Gelukkig had ik, wijs geworden, een lijvig leesboek bij me.

Ik krijg het nog wel uit

Een half uur later werd ik uit mijn eenzaamheid verlost door een ouder echtpaar, de vrouw een arm in het gips met een akelige zwelling aan haar hand: duidelijk ook een gevalletje gipskamer. Wat kordater aangelegd dan ikzelf, en ook een tikje mobieler, besloot ze na even wachten toch maar eens een klopje te wagen bij De Deur. Wie schetst mijn verbazing toen die gastvrij openzwaaide en niet alleen zijzelf maar ook ik onmiddellijk werden toegelaten tot de overigens ook geheel gast-vrije ruimte! De gipsbroeders verklaarden dat ze net op het punt stonden ons te halen. Wat een toeval! Handig ook dat het briefje gewoon kon blijven hangen.

De gipszaag

Na beschrijving van mijn symptomen - knellend gips, inslapend onderbeen - werd er snel actie ondernomen. De sok die ik om koude tenen tegen te gaan om het gips getrokken had ging er af, onder medeneming van de lentegroene laag, die niet meer dan een wikkel om een toch wel tamelijk gipsachtig uitziende (namelijk oneffen en dikke) witte vorm bleek te zijn. Vervolgens kwam er een handcirkelzaagje tevoorschijn, waarmee het geheel van boven tot onder werd opengezaagd. Het zaagblad kietelde mijn beenhaar, een griezelige gewaarwording, maar het daadwerkelijke zagen bleef tot het gips beperkt. De naad werd met enig geweld en gekraak en specialistisch instrumentarium een centimeter opengewigd, en... dat was het! Ik verwachtte dat het gips opnieuw aangelegd zou worden, maar niets daarvan. Bijna voordat ik er erg in had kwam er weer een nieuwe wikkel omheen - ditmaal saai donkerblauw. De naad kan je zien zitten, als je weet waar je moet kijken.

Blauw gips (?) met zaagnaad

In ieder geval heeft dit de nodige verlichting gebracht. Operatie geslaagd. Indachtig mijn voornemen heb ik nog geïnformeerd naar "ski"schoenen als alternatief voor gips. Het antwoord ging dusdanig in tegen wat ik daar zelf over gehoord en gelezen heb dat ik geneigd ben te denken dat de man niet wist waar hij het over had. Ook zijn bewering dat het toch wel degelijk gips en geen kunststof is waarin mijn been is ingepakt kan ik niet goed op waarde schatten: als het gips is, hoe kan het dan dat het zo snel droogde? Omdat ik inmiddels wel heb geleerd dat lang niet iedereen durft toe te geven dat-ie iets niet weet, en sommigen daar tamelijk geïrriteerd door kunnen raken, heb ik niet heel lang doorgevraagd.

Wat me wel duidelijk is geworden is dat ik geen uitzondering vorm op het principe dat gegipste benen zoveel mogelijk in de hoogte dienen te worden gestoken. Waarvan akte: dat hadden we dus even gemist.

Een tweede taxi bracht me naar de universiteit, met een tussenstop bij een pinautomaat - het concept van elektronisch betalen is in de Hengelose taxibranche nog onbekend. Gelukkig had ik vorige week meteen al afgesproken dat eventuele kosten voor woon-werkverkeer door de vakgroep betaald worden. Maar we blijven natuurlijk zoveel mogelijk gebruik maken van de diensten van bereidwillige familie en collega's. Ik heb niets te klagen.