Routine

Bureau met kruk en spelfout

Sinds maandag zie je me als het maar even kan met mijn been, of liever nog beide benen, languit gestrekt op een andere stoel of kruk. Krukje onder m'n bureau, stoel aan de andere kant van de tafel: zo gepiept. Het verschil is duidelijk voelbaar: zodra ik weer ga staan loopt m'n been vol en wordt alleen nog bij elkaar gehouden door een stevig laagje blauw omwikkeld gips. Ga ik zitten dan loopt het weer leeg en zit het gips los.

Het nieuwe is er wel zo'n beetje af nu, en de routine treedt in. Alles loopt eigenlijk op rolletjes. Stefan Blom, die ook als er geen invaliden te vervoeren zijn op heen- en terugreis langs ons huis rijdt, is zo vriendelijk elke keer te stoppen om mij in dan wel uit te laden. Ook voor hem inmiddels al routine: rolstoel uit de garage in de achterbak, Arend met krukken en al voorin. Op de UT is het een tikje lastiger aangezien de afstand van parkeerplaats naar Zilverling, ons kantoorgebouw, toch algauw 150 meter bedraagt: dat is rolstoelwerk, deels door wat kiezelzand, en gaat mijn krachten vooralsnog te boven. Kwestie van duwen.

Niet lullen, bridgen!

Op het werk hoef ik inmiddels nog maar een of twee keer per dag te vertellen wat er aan de voet is. Ik probeer af en toe wat variaties uit, met weinig succes. Eigenlijk flauw, want je mag er van uitgaan dat de vraag uit interesse gesteld wordt; maar tientallen keren exact hetzelfde verhaal vertellen ligt me niet zo goed. Ik ken mensen die dat wél kunnen, en heb daar een zekere mate van bewondering voor: mij bekruipt na een keer of drie een vorm van verveling: hoor hém nou weer, dat weten we nu wel eens! Gisteren (donderdag) had ik Hengelose bridgeclubgenoten bereid gevonden me op te pikken en mee naar de clublocatie in Enschede te nemen (Bridgeclub Schuttersveld, genoemd naar de oude textielfabriek waar het ooit een bedrijfsvereniging van was); vervolgens mocht ik daar twintig keer achter elkaar vertellen waarom ik op krukken liep. Dat was een beetje een beproeving. Er was nog wel wat variatie in de openingszin: "Zo, wezen skieën?" was de meest gehoorde, waarop ik dan weer kon antwoorden dat een potje squash ook heel effectief kan zijn. Gelukkig zijn bridgers stereotyp monomaan, dus er kon ook gewoon gebridged worden.

(Aardige anecdote, die verder nergens iets mee te maken heeft: Jan en Inez, die mij ophaalden, wisten toevallig dat Selma, die ik ook al zo'n vijftien tien jaar van dezelfde club ken, vroeger - zo'n 20 jaar geleden - in ons huis woonde! Wij wonen er nu zelf zeven jaar, maar tussen haar en ons zitten tenminste twee andere bewoners. No way dat we daar zonder gescheurde achillespees ooit achter gekomen zouden zijn. Selma en toenmalig partner hebben destijds het tweede, kleine, badkamertje laten aanleggen dat onze kinderen nu gebruiken.)

Nu het avontuurlijke er een beetje af is mag het eigenlijk ook wel weer eens voorbij zijn. Helaas zit dat er nog even niet in. Nog een weekje voor het gips eraf gaat. Ben heel benieuwd of ik mijn been terugken als ik het weer zie, en wat ik dan wel en niet kan en mag.